Zoeken

Wanda de Kanter

Zoeken openen
Categorie

Longarts

Longkanker stadium IV, wel of niet naar de IC?

Gepubliceerd in Venticare, augustus 2015

“Bel de intensivist, patiënte moet direct naar de Intensive Care. Zij is septisch, beginnend respiratoir insufficiënt en leucopeen na haar chemotherapie twee weken geleden.”

De dienstdoende intensivist aan de telefoon zucht diep en is uiterst kritisch. Mevrouw Z. is 52 jaar, heeft net een tweedelijns behandeling – palliatieve – chemotherapie achter de rug voor longkanker stadium IV. Iedereen weet hoe slecht de prognose voor longkanker is. Moet patiënte echt nog beademd worden in deze fase? Gaan we het lijden niet verlengen? Patiënte geeft op dit acute moment aan dat zij alles wil wat mogelijk is.

Doorgaan met het lezen van “Longkanker stadium IV, wel of niet naar de IC?” →

0

Acute zorg en nicotineverslaving

Zij stikt bijna van benauwdheid en belt midden in de nacht 112. Doodsbenauwd, want ze krijgt het slijm niet meer opgehoest. Haar man staat er machteloos bij, haar kinderen staan in hun pyjamaatjes in de gang met grote ogen naar de indrukwekkende ambulancemedewerkers te kijken, die hun moeder op de brancard tillen. Het is de derde keer dit seizoen. Aan de NIV op de IC.

Doorgaan met het lezen van “Acute zorg en nicotineverslaving” →

0

Experimentele behandeling: een stap vooruit voor de mensheid, niet altijd voor het individu

Gepubliceerd in tijdschrift Psychosociale Oncologie, juni 2014

Meneer van de Velde is 49 jaar oud. Hij wordt verwezen door een longarts voor eventuele overname van de behandeling. Meneer van de Velde heeft longkanker met uitzaaiingen in de hersenen en lever. Hij werd reeds bestraald op de hersenen. Vervolgens kreeg hij vier kuren met eerstelijns chemotherapie. Bij de eerste controle na de laatste kuur is er progressieve ziekte. De immunotherapie trial is net geopend: er worden opnieuw biopten afgenomen. Dit is noodzakelijk voor de meeste nieuwe experimentele behandelingen. Moleculaire diagnostiek en PDL1 bepaling op de tumorcellen zijn essentieel voor de volgende stap. De uitslagen komen na vier weken binnen, ze zijn allen negatief. Hij gaat voor de standaard tweedelijnstherapie in zijn eigen ziekenhuis, 130 km verderop.
Doorgaan met het lezen van “Experimentele behandeling: een stap vooruit voor de mensheid, niet altijd voor het individu” →

0

CT or no CT

Gepubliceerd in FAB Magazine, 19 januari 2014 

In de wachtkamer zit Hollands welvaren: een vrouw van 51 jaar. Zij heeft geen klachten. Haar wens is een CT scan van de longen. Zij rookt al meer dan 30 jaar een pakje per dag en zij valt dus in de doelgroep voor longkanker. Zij hoorde het deze week op de radio én zij las het in de krant: een enorme daling van het aantal dodelijke longkankers bij vroegtijdige screening. Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn.

 

Doorgaan met het lezen van “CT or no CT” →

0

Gesprek over behandelbeperkingen: niet altijd eenvoudig, oefening baart kunst

Gepubliceerd in tijdschrift Psychosociale Oncologie, personalized medicine, 2014

“Mevrouw Wientjes, ik kom even bij u zitten. U bent opgenomen voor uw derde chemokuur. De laatste CT scan van de long liet geen verbetering zien. Na deze kuur krijgt u nog een vierde kuur en dan herhalen we de CT scan van het brein om te kijken of de hersenuitzaaiingen zijn afgenomen.En ik wil met u bespreken dat als er iets acuut gebeurd, iets wat nu helemaal niet in de lijn der verwachtingen ligt, u niet gereanimeerd of beademd zult worden”
Doorgaan met het lezen van “Gesprek over behandelbeperkingen: niet altijd eenvoudig, oefening baart kunst” →

0

De dood is mijn dagelijks werk – Jannetje Koelewijn NRC

Longarts Wanda de Kanter (1959) begon vorige week met Pauline Dekker een campagne tegen roken door ‘naming and shaming’ op internet. „Het maakte me wel angstig. Ik ben gewend om lief tegen mensen te zijn.”

  • Jannetje Koelewijn
  • Ringel Goslinga
23 maart 2013

Zij of ik

„Pauline heb ik leren kennen op een congres voor longartsen in Barcelona, in 1990. We bleken allebei tot ons twaalfde op Borneo te hebben gewoond. Onze vaders werkten bij Shell. We hadden allebei op een internaat gezeten en we wilden allebei van jongs af aan medicijnen studeren. Het gevoel van eenzaamheid als iedereen in het weekend naar huis was en jij alleen op je kamer zat, en daar dan vooral met niemand over praten – dat kende zij ook. We zijn vriendinnen voor het leven geworden. Voor de buitenwereld zijn we inwisselbaar. Wij zijn die twee vrouwen die campagne tegen roken voeren. Toen je hier net aanbelde, verwachtte je haar of mij?”
Doorgaan met het lezen van “De dood is mijn dagelijks werk – Jannetje Koelewijn NRC” →

0

Iedereen een staafje in zijn mond. Dat is de nieuwe norm.

Gepubliceerd op artsennet.nl, maart 2013

Van speen tot zuurstofslang

In de Westerse beschaafde wereld heeft elke baby een speen. Van nul dagen tot het moment dat de ouders worden uitgelachen. Dat gaat gepaard met een hoop gedoe om afscheid van het ding te nemen. Hele protocollen en opvoedkundige adviezen komen er soms bij kijken. Al snel doet de lolly zijn intrede. Als er maar gesabbeld kan worden.

Doorgaan met het lezen van “Iedereen een staafje in zijn mond. Dat is de nieuwe norm.” →

0

Blog op WordPress.com.

Omhoog ↑